Afscheid nadert
Blijf op de hoogte en volg Chantal
29 Oktober 2013 | Oeganda, Yumbe
We gaan nog niet naar huis….maar waar is mijn huis, waar is mijn ‘thuis’?
Vind het lastig soms, hier voelt als thuis, maar ook Nederland is mijn thuis, mijn echte thuis. Is het hier misschien een tijdelijke thuis? Of heb ik nu gewoon twee plekken waar ik thuis ben?
Begin maart 2012 begon ik hier, in lodonga, met mijn werk voor UNICEF. Een onderwijsprogramma. En nu, oktober 2013, begin ik langzaam met afscheid nemen. Afscheid? Ja, het project stopt eerder dan verwacht. Mijn contract voor VSO loop echter t/m eind feb 2014 dus ik kan nog wel blijven. Alleen het UNICEF werkt stopt begin Dec. De kinderen hebben in December en Januari vakantie en dat betekent dat ook vele CCTers er niet zijn en/of vele trainingen hebben, georganiseerd door het ministerie van onderwijs hier. Kortom het einde van het ‘echte’ werk nadert.
Wat is er veel gebeurt, wat is de tijd omgevlogen. In het begin is alles zo nieuw en bijzonder, en nu lijkt veel weer gewoon te worden. Maar aan sommige dingen kan ik maar niet wennen. Bijv gisteren. We hebben een bijeenkomst in een ander district, in Moyo. Een aantal mensen hoorde dat, en zij moesten vandaag in in Lodonga zijn, op de PTC. “ Of ze mee mogen rijden”. Is goed, we komen jullie om 13:00 uur ophalen (wetende dat we er pas rond 15:00 uur zullen zijn maar dat zeggen we natuurlijk niet. Afrikanen hier nemen de tijd dus nu hebben ze 2 uur extra tijd). 15:00 uur…tuut….we zijn er!! Maar waar zijn de twee trainers?? dus…2 uur later vertrekken we vanuit Moyo!!!! Ik kan hier maar niet aan wennen, strontchaggie terug in de auto…..
Maar wat me blij maakt? Als ik verandering zie, verbeteringen op de scholen. Het was moeilijk om samen met de CCT’ers te werken, Niet qua personen maar meer omdat zij ontzettend druk zijn. Maar daar waar ze wel tijd hadden, hup direct onze tijd benutten en op naar de scholen. We hebben met elkaar een observatie formulier gemaakt. Daarna de directeuren getraind hoe zij een goed een les kunnen observeren, waar de focus vooral zal moeten liggen liggen en hoe je goed feedback kan geven. Voorheen was het zo dat het lijste ‘fouten’ opgedreund werd door de observator. (als hij al in de klas kwam voor een lesobservatie want dat gebeurde weinig). Ik vraag vaak aan de leerkrachten of ze mij kunnen vertellen wat hun kwaliteit is in het lesgeven. Ik krijg een verlegen lach terug en meestal het antwoord dat ze dat niet weten. Ik moet het hun maar zeggen. Maar er volgt wel direct een lange lijst met wat ze allemaal nog moeten leren, wat ze kunnen verbetern. Kortom ze zijn het niet gewend om positieve feedback te ontvangen. Na onze ‘sessie’ gaan de leerkrachten vaak met een big smile de deur uit, nu wetende waar hun kwaliteit ligt. Deze vasthouden en de andere uitdagingen aangaan. In onze lessenobseratie tool hebben we ook het stukje VARK toegevoegd. Hoe maak je een les VARK; V=Visual A=Auditory R=Reading (and writing) K=Kinesthetic.
Tja dat is wel erg nieuw voor de leerkrachten hier, want alleen maar praten tegen de leerlingen, geen vragen stellen en alles laten opdreunen……dat is toch lesgeven?
Na meerdere trainingen beginnen een aantal leerkrachten het onder de knie te krijgen. En wat maakt het mij blij, dat ik ineens leermaterialen zie in de klas, posters, tekeningen, de enkele boeken die er zijn maar wel in de klas etc. Het maakt me blij, niet omdat het zo ‘gezellig’ staat maar omdat het de leerontwikkeling van de kinderen zal bevorderen!
Zo hebben we natuurlijk nog veeeeeel meer gedaan….Maar mijn kindje was toch wel het project “Zero Violence”. Slaan mag niet, slaan kan niet, slaan moet stoppen. Vele traingen gegeven, motiveren, alternatieve ‘straffen’ geleerd, klassenmanagement toegepast….Alles, alles zette ik samen met een aantal CCT’ers in om het voor elkaar te krijgen dat er op school NIET meer geslagen wordt. Helaas zien we nog vele stokken in en rondom de scholen, daar waar de kinderen mee geslagen worden. Waarom? Nou gewoon omdat ze te laat zijn of geen voldoende hebben gehaald voor een toets! Waarom zou je uitzoeken wat de reden is dat een kind te laat komt, of een onvoldoende heeft gehaald? Waarom? Vele kinderen komen te laat omdat ze eerst thuis moeten werken, hun kleine broertjes of zusjes moeten verzorgen, water halen….
” Je broertje werkt niet mee helaas en dat kost tijd, en dan blijkt bij de pomp een lange rij te staan, daarna snel je uniform aan en hup naar school. Lopend, soms kilometers lang. Je wilde als kind je ouders niet teleurstellen dus help je mee (anders is de kans groot dat je geslagen wordt met stok). Daarna naar school, want je wilt toch echt leren. Je hebt honger maar toch ga je. En dan…damn net te laat! Leerkracht komt naar je toe en je krijgt drie slagen met de stok. Daarna mag je de klas in, helaas moet je leerkracht nog even iets anders doen en is afwezig voor ruim 30 min. Maar, zoals de juf zegt, je moet wel in je bank of op de grond gaan zitten en… wachten…..”
Dit is een voorbeeld wat helaas vaak voorkomt. Een voorbeeld die wij gebruiken in onze trainingen. Je ziet de deelnemers bedenkelijk kijken, weten geen reacties te geven. En dan ben ik blij dat we de deelnemers ‘stil’ hebben gekregen. Stof tot nadenken! Dat is tap 1, een mega stap voor hier!!
En hoe gaaf?! 2 scholen in district Adjumani staan geheel achter dit project. Zij zien in dat kinderen zich veiliger voelen als er niet geslagen wordt, zij zien in dat kinderen beter leren wanneer zij zich goed voelen. Dus alle stokken de school uit, alternatieve straffen toepassen (nablijven, excuus brief schrijven, buitenom schoonmaken etc) Een groot compliment voor het gehele onderwijs team van Adjumani. (zie foto’s). Wauw, hier doe je het allemaal voor!!!
Ik schrijf alsof ik al wegga. Nee dat is nog niet zo maar de tijd dringt wel. Afscheid nadert en als ik daaraan denk…slik!
In November zal ik hier zijn, dec en januari is het vakantie en daarna nog een paar weekjes in Lodonga. Dus half februari zal ik afscheid nemen van mijn leventje hier, van mijn lieve buurkindjes, van mijn vrienden en collega’s.
Maar we zullen elkaar vaker gaan zien want….ik BLIJF in Oeganda! Ik ga werken als Regio Coordinator voor Be-More. De organsiatie waar ik zelf 5 jaar geleden vrijwilligerswerk voor heb gedaan. Verhuizen naar een andere plaats, Masaka.
ChoNu zal volledig blijven draaien, we hebben een aantal goeie vrijwilligers. En ik blijf op de achtergrond me natuurlijk ‘bemoeien’ met ChoNU.
Dus we gaan nog niet naar huis, ik verhuis naar een nieuw thuis.
Vind het lastig soms, hier voelt als thuis, maar ook Nederland is mijn thuis, mijn echte thuis. Is het hier misschien een tijdelijke thuis? Of heb ik nu gewoon twee plekken waar ik thuis ben?
Begin maart 2012 begon ik hier, in lodonga, met mijn werk voor UNICEF. Een onderwijsprogramma. En nu, oktober 2013, begin ik langzaam met afscheid nemen. Afscheid? Ja, het project stopt eerder dan verwacht. Mijn contract voor VSO loop echter t/m eind feb 2014 dus ik kan nog wel blijven. Alleen het UNICEF werkt stopt begin Dec. De kinderen hebben in December en Januari vakantie en dat betekent dat ook vele CCTers er niet zijn en/of vele trainingen hebben, georganiseerd door het ministerie van onderwijs hier. Kortom het einde van het ‘echte’ werk nadert.
Wat is er veel gebeurt, wat is de tijd omgevlogen. In het begin is alles zo nieuw en bijzonder, en nu lijkt veel weer gewoon te worden. Maar aan sommige dingen kan ik maar niet wennen. Bijv gisteren. We hebben een bijeenkomst in een ander district, in Moyo. Een aantal mensen hoorde dat, en zij moesten vandaag in in Lodonga zijn, op de PTC. “ Of ze mee mogen rijden”. Is goed, we komen jullie om 13:00 uur ophalen (wetende dat we er pas rond 15:00 uur zullen zijn maar dat zeggen we natuurlijk niet. Afrikanen hier nemen de tijd dus nu hebben ze 2 uur extra tijd). 15:00 uur…tuut….we zijn er!! Maar waar zijn de twee trainers?? dus…2 uur later vertrekken we vanuit Moyo!!!! Ik kan hier maar niet aan wennen, strontchaggie terug in de auto…..
Maar wat me blij maakt? Als ik verandering zie, verbeteringen op de scholen. Het was moeilijk om samen met de CCT’ers te werken, Niet qua personen maar meer omdat zij ontzettend druk zijn. Maar daar waar ze wel tijd hadden, hup direct onze tijd benutten en op naar de scholen. We hebben met elkaar een observatie formulier gemaakt. Daarna de directeuren getraind hoe zij een goed een les kunnen observeren, waar de focus vooral zal moeten liggen liggen en hoe je goed feedback kan geven. Voorheen was het zo dat het lijste ‘fouten’ opgedreund werd door de observator. (als hij al in de klas kwam voor een lesobservatie want dat gebeurde weinig). Ik vraag vaak aan de leerkrachten of ze mij kunnen vertellen wat hun kwaliteit is in het lesgeven. Ik krijg een verlegen lach terug en meestal het antwoord dat ze dat niet weten. Ik moet het hun maar zeggen. Maar er volgt wel direct een lange lijst met wat ze allemaal nog moeten leren, wat ze kunnen verbetern. Kortom ze zijn het niet gewend om positieve feedback te ontvangen. Na onze ‘sessie’ gaan de leerkrachten vaak met een big smile de deur uit, nu wetende waar hun kwaliteit ligt. Deze vasthouden en de andere uitdagingen aangaan. In onze lessenobseratie tool hebben we ook het stukje VARK toegevoegd. Hoe maak je een les VARK; V=Visual A=Auditory R=Reading (and writing) K=Kinesthetic.
Tja dat is wel erg nieuw voor de leerkrachten hier, want alleen maar praten tegen de leerlingen, geen vragen stellen en alles laten opdreunen……dat is toch lesgeven?
Na meerdere trainingen beginnen een aantal leerkrachten het onder de knie te krijgen. En wat maakt het mij blij, dat ik ineens leermaterialen zie in de klas, posters, tekeningen, de enkele boeken die er zijn maar wel in de klas etc. Het maakt me blij, niet omdat het zo ‘gezellig’ staat maar omdat het de leerontwikkeling van de kinderen zal bevorderen!
Zo hebben we natuurlijk nog veeeeeel meer gedaan….Maar mijn kindje was toch wel het project “Zero Violence”. Slaan mag niet, slaan kan niet, slaan moet stoppen. Vele traingen gegeven, motiveren, alternatieve ‘straffen’ geleerd, klassenmanagement toegepast….Alles, alles zette ik samen met een aantal CCT’ers in om het voor elkaar te krijgen dat er op school NIET meer geslagen wordt. Helaas zien we nog vele stokken in en rondom de scholen, daar waar de kinderen mee geslagen worden. Waarom? Nou gewoon omdat ze te laat zijn of geen voldoende hebben gehaald voor een toets! Waarom zou je uitzoeken wat de reden is dat een kind te laat komt, of een onvoldoende heeft gehaald? Waarom? Vele kinderen komen te laat omdat ze eerst thuis moeten werken, hun kleine broertjes of zusjes moeten verzorgen, water halen….
” Je broertje werkt niet mee helaas en dat kost tijd, en dan blijkt bij de pomp een lange rij te staan, daarna snel je uniform aan en hup naar school. Lopend, soms kilometers lang. Je wilde als kind je ouders niet teleurstellen dus help je mee (anders is de kans groot dat je geslagen wordt met stok). Daarna naar school, want je wilt toch echt leren. Je hebt honger maar toch ga je. En dan…damn net te laat! Leerkracht komt naar je toe en je krijgt drie slagen met de stok. Daarna mag je de klas in, helaas moet je leerkracht nog even iets anders doen en is afwezig voor ruim 30 min. Maar, zoals de juf zegt, je moet wel in je bank of op de grond gaan zitten en… wachten…..”
Dit is een voorbeeld wat helaas vaak voorkomt. Een voorbeeld die wij gebruiken in onze trainingen. Je ziet de deelnemers bedenkelijk kijken, weten geen reacties te geven. En dan ben ik blij dat we de deelnemers ‘stil’ hebben gekregen. Stof tot nadenken! Dat is tap 1, een mega stap voor hier!!
En hoe gaaf?! 2 scholen in district Adjumani staan geheel achter dit project. Zij zien in dat kinderen zich veiliger voelen als er niet geslagen wordt, zij zien in dat kinderen beter leren wanneer zij zich goed voelen. Dus alle stokken de school uit, alternatieve straffen toepassen (nablijven, excuus brief schrijven, buitenom schoonmaken etc) Een groot compliment voor het gehele onderwijs team van Adjumani. (zie foto’s). Wauw, hier doe je het allemaal voor!!!
Ik schrijf alsof ik al wegga. Nee dat is nog niet zo maar de tijd dringt wel. Afscheid nadert en als ik daaraan denk…slik!
In November zal ik hier zijn, dec en januari is het vakantie en daarna nog een paar weekjes in Lodonga. Dus half februari zal ik afscheid nemen van mijn leventje hier, van mijn lieve buurkindjes, van mijn vrienden en collega’s.
Maar we zullen elkaar vaker gaan zien want….ik BLIJF in Oeganda! Ik ga werken als Regio Coordinator voor Be-More. De organsiatie waar ik zelf 5 jaar geleden vrijwilligerswerk voor heb gedaan. Verhuizen naar een andere plaats, Masaka.
ChoNu zal volledig blijven draaien, we hebben een aantal goeie vrijwilligers. En ik blijf op de achtergrond me natuurlijk ‘bemoeien’ met ChoNU.
Dus we gaan nog niet naar huis, ik verhuis naar een nieuw thuis.
-
29 Oktober 2013 - 18:01
Marije:
Ontroerend, je verhaal... Het gaat over verwachtingen, teleurstellingen. Tevreden zijn met kleine stapjes vooruit in het werk. Tevreden zijn met het cultuurverschil dat je toch altijd zal blijven ervaren. Het gaat over loyaliteit en liefde voor de plek waar je bent. Uganda zit in je hart. Net zoals Nederland... poeh... ik herken er ook wel heel veel van. Je hebt het echt super gedaan daar! in een uithoek waar vele mensen voor weg zouden deinsen, ben jij met volle overtuiging in gestapt. En ik weet zeker, heel zeker, dat jij echt voor veel mensen het verschil hebt gemaakt.
En nu mag je door! Masaka. Nieuwe plek, nieuwe mensen, nieuwe dromen, nieuwe teleurstellingen. het zal er allemaal zijn. Ik hoop je te zien als wij weer in april/mei in Uganda zullen zijn om onze droom waar te maken. Heb en hou het goed daar!
-
29 Oktober 2013 - 18:37
Alkv:
Tjonge, wat ben ik toch trots op je! -
29 Oktober 2013 - 19:19
Marian:
Tjonge Chantal wat heb jij veel meegemaakt de afgelopen 1,5 jaar.
Trots op jou!!
Blij dat ik jou ken.
XXX -
29 Oktober 2013 - 19:47
Wim Nijssen:
Kijk. Wie had dat nou kunnen voorspellen, in 2012... Wat kunnen we nog meer niet voorspellen!XW -
30 Oktober 2013 - 07:58
Muriel:
WAAUUUUWWWWW!
Wat maak jij de werld een stukje mooier <3 !
x
-
30 Oktober 2013 - 13:40
Kirsten:
Ik ben zó ontzetttend trots op jou lieve Chantal!! Echt, kippevel op mijn armen bij het lezen van je laatste verslag. Mén, de wereld - igg in Oeganda 0 is echt weer een beetje mooier door jouw inzet geworden. Het inspireert enorm!! Lieve knuffels Kir ps fijn ook dat je langer blijft; kan ik wellicht op bezoek komeuhhh xxx
-
30 Oktober 2013 - 22:50
Annemiek Blank:
Hoi chantal,
ik vind het een heel mooi verslag, en wet dat je heel goed je zaakjes voor elkaar hebt daar. dat blijkt wel ui de resulaten. Ik ben trots op je.
Annemiek
-
31 Oktober 2013 - 21:13
Len:
Je bent een topper en ben zo blij voor je dat je een nieuwe baan gevonden hebt!
Liefs, Len -
31 Oktober 2013 - 21:47
Jeannet De Jong:
Wat weer een mooi verhaal, zoals alle verhalen die je de afgelopen jaren hebt geschreven. Super wat je daar, allemaal in kleine stapjes hebt bereikt. En nu voor Be More aan de slag! Proficiat met deze mooie uitdaging. Misschien moet ik ook maar een keer als vrijwilliger naar Uganda......
-
02 November 2013 - 11:16
Josina :
Lieve Chantal
Wat een mooi verslag,ik heb het meerdere keren gelezen en krijg elke keer weer kippevel.
Wat fijn dat je volgend jaar weer een nieuwe uitdaging mag aangaan,ik blijf je volgen!
Dikke kus van Josina -
06 November 2013 - 20:43
Jita Veeman:
Hi Chantal,
Allereerst gefeliciteerd met je nieuwe baan. Echt iets voor jou, want met je natuurlijk overwicht zul je het wel redden met de jonge (veelal onervaren en soms eigenwijze) vrijwilligers. Een nieuwe uitdaging die de moeite waard is.
Je bijzondere en enerverende tijd in Noord-Uganda zit er binnenkort op. De ups en downs die mij ook heel bekend voorkomen heb je vaak treffend beschreven.
Je schrijft o.a. "slaan mag niet, slaan kan niet, slaan moet stoppen". Inderdaad dat vinden wij, Bazunghu, bezien vanuit een andere cultuur. Bij mij op het schooltje in Luweero was het slaan al 4 jaar uitgebannen en je zag kinderen vrijer en spontaner worden, totdat................de directeur een nieuwe headteacher aanstelde die er anders over dacht en de cultuur van de ouders thuis (slaan) weer moeiteloos overnam. Gelukkig de oudste leerlingen sloegen alarm en is de "rust" wedergekeerd. Maar toch, zoals zo vaak stel ik me de vraag, " wat wij willen bereiken, willen de mensen dat hier, in hun eigen land ook?"................moeilijk, moeilijk, hoe goed bedoeld ook. En alle mensen en vrienden die ons "werk" bewonderen en respect voor ons hebben. Heel mooi en lief, maar met het strelen van onze ego's ben ik zelf persoonlijk nog steeds niet overtuigd dat wat wij goed denken te vinden ook goed is voor de mensen hier. Zoveel dilemma's, maar gelukkig ook nog steeds zovele uitdagingen die de moeite waard zijn om door te gaan. Maar wel met sterk gedoseerd idealisme, wat mijzelf betreft.
Veel plezier wens ik je gedurende de laatste maanden. Fijn dat je in Uganda blijft. Je energie en inzet is meer dan welkom. Groetjes vanuit Kampala, Jita -
07 November 2013 - 06:08
Chantal Dekker:
Lieve Jita,
Absouluut waar hoe je dit allemaal omschrijft. Wij kunnen nog zoveel willen, maar wat willen zij? En wat kunnen zij? Wie zijn wij om daar 'even' verandering in aan te brengen. Daarom heb ik nooit een programma alleen opgesteld. Samen met de CCTers hebben we gekeken wat we graag willen proberen 'aan te raken' op de scholen. Lang niet alle scholen staan achter het project 'Zero Violence". Maar diegene die wel inzien waarom het beter is om niet te slaan....tadaaa ze zijn er!
Vind het super fijn om hier te blijven. Kom maar op met die vrijwilligers :-). En dichterbij kampala dus kunnen we eens flink avondje doorhalen samen ipv alleen via de tel (wat ik trouwens altijd erg fijn vond)! Dus tot snel!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
