afscheid nemen bestaat niet
Blijf op de hoogte en volg Chantal
09 Maart 2014 | Oeganda, Yumbe
Afscheid nemen betaat niet.....
En dan ineens, 2 jaar later is het dan zover ... tijd om ascheid te nemen van ‘mijn’ dorpje Lodonga in het Noord-Westen van Uganda.
2 jaar gewoond en geleefd in een totaal nieuwe wereld. In een wereld waarvan ik het bestaan niet af wist. 2 Jaar gewerkt voor een programma van UNICEF. 2 Jaar scholen mogen bezoeken in de 5 districten samen met de Coordinator tutors. 2 jaar lang mogen genieten van de zon, mooie omgeving, de Parel van Africa. 2 jaar lang intensief deel uit mogen maken van het leven van mijn lieve buurmeisje Fiona en Patricia. Maar ook 2 jaar lang werken tussen mensen die anders werken dan ‘ wij’ gewend zijn in Ned. 2 Jaar lang moeten incasseren als het gaat om time management. 2 Jaar lang niet gewoon sroom hebben zoals in Ned. 2 Jaar lang weg bij mijn familie en lieve vrienden. 2 Jaar lang geen herfst mee kunnen maken, of het ruiken van de komst van de lente.....2 jaar, het is omgevlogen.
Mijn eerste drie maanden stonden in het teken van de need assesment. Ik heb veel scholen mogen bezoeken om zo samen met de CCTérs uit te zoeken wat de need daadwerkelijk was. Aangrijpend wat je ziet hier in de scholen. Honderden kinderen zitten op de grond, gaan met honger naar school en er is geen lunch. Leerkrachten die vaak afwezig zijn omdat ze domweg moeten bijverdienen en werken op het land. Goverment die soms maanden geen salarissen betaald.Geen boeken in de klas, kinderen die geslagen worden etc. De vraag is dan, waar begin je?
Tussen de vele ongemotiveerde leerkrachten en/ of directeuren (wat ik soms wel begrijp want de werkomstandigheden zijn rampzalig) zijn er ook super gemotiveerde leerkrachten en management teams. Leerkrachten die een hart voor kinderen hebben. Zij die open staan voor verandering, voor uitdagingen en ontwikkeling. Met deze mensen en scholen zijn wij de samenwerking aangegaan. Juist om hen als voorbeeld school naar voren te dragen. Wij gaven trainingen etc en zij geven deze info weer door aan hun collega’’s op andere scholen. Het moest gaan werken als een olievlek.
We hebben ons gefocusd op het “teaching and learing process”. Kijken hoe je een les interactiever kan maken met de middelen die je hebt. Lessenobservaties gedaan en de directeuren geholpen hoe het geven van feedback ook kan. Leuke en actieve workshops hebben we gegeven.
Je moet je doelen laag houden, dat heb ik mezelf vaak genoeg gezegd. En toch is het teleurstellend als je beseft dat je laag-gestelde doelen nog te hoog blijken te zijn. Maar achteraf gezien kan ik met een goed gevoel afscheid nemen van deze mooie opdracht die mij gegeven was. Er zijn wel dergelijk scholen waar je verandering zag en nog steeds ziet. Zo was er een docente die avond aan avond instructiemateriaal aan het maken was voor in haar klas. Vol trots liet ze haar klas zien vol met plaatjes en woorden aan touwtjes. Jammere was wel dat alles voor de ogen van de leerlinge hing dus zij het bord niet meer konden zien. Maar de intensie was er. Zo zijn er nu ook 5 scholen die een start hebben gemaakt met “Zero violence”. Geen kinderen meer slaan puur omdat ze hun test niet hebben gehaald of omdat ze te laat op school zijn. Zo zijn scholen waar men de kinderen lunch kan aanbieden omdat ze samen met de community mais verbouwen op het grote stuk land naast de school. Zo zie je maar...kleine stapjes kunnen grote verschillen maken.
Ik kijk om me heen ,zie mijn mooie huisje midden in het dorp. Ik zie Fiona buiten spelen met de strijkkralen die ik vanuit Ned heb meegenomen. De kippen die zaadjes oppikken tussen het gras vandaan. De geiten die lopen te grazen. Mijn buurman die komt vragen of ik eieren heb en daarna komt Viola binnen om aan te geven dat de lunch klaar is en ik mag aanschuiven.
Wat heb ik het mooi gehad, met hier en daar wat eenzame momenten (ze zijn gelukkig op 1 hand te tellen) . Ik heb de Ugandese cultuur van dichtbij mogen meemaken. Ik heb kunnen ervaren hoe het is om dag in dag uit geen stroom te hebben en geen water wat direct uit de kraan stroomt. Ik heb mogen leren van de mensen hier , een backto basic leven. Genieten van de sociale interactie tussen de mensen en stil te staan bij alles wat ik heb. Stil te staan bij het feit dat ik heb kunnen studeren en mezelf kon ontplooien. Dat ik als vrouwe de vrijheid heb gekregen mijn leven zo te leven wat het beste bij mij past. Dit is iets wat voor vele vrouwen hier (nog) niet mogelijk is....
Helaas heb ik ook de corruptie kunnen meemaken, iets waar ik enorme moeite mee heb. Iets waar ik niet aan kon (en kan) wennen.
En...ik ben blij met ChoNU. Vol trots loop ik het ChoNU lokaal binnen. Het is een echt school lokaal geworden waar nu 80 geselcteerde kinderen onze Pilot volgen, de leesuurtjes. ChoNU draait door met de locale vrijwilligers en is opgenomen in het onderwijsprogramma van de PTC. Kinderen die spelend leren, kinderen die de kans krijgen op extra begeleiding en kinderen die vooral veel plezier maken. Een droom is uitgekomen!!
Dus tijd om koffer te pakken en hup terug naar mijn leuke leventje in Nederland, naar mijn mooie huisje in Hoorn. Een baan zoeken en weer lekker s avonds een theetje doen bij Nancy om de hoek en borrelen met mijn BFF.
Maar nee,die stap neem ik nog niet. Ik heb het gevoel nog niet weg te willen hier uit dit mooie ,maar ook soms ingewikkelde, land. Ook wil ik niet bij Robert ten Brink op de bank omdat ik dan blij mag zijn dat ik Maurice weer na een jaar zie. Nee ik wil hier blijven, hier in Uganda,hier dichtbij Fiona en Patricia, ChoNU monitoren en samen zijn met Maurice.
Alsof het zo moet zijn. Be-More; De organisatie die mijn ogen heeft geopend en waarmee ik mijn eerste stap heb genomen om vrijwilligers werk in het buitenland te doen. Net deze organisatie was op zoek naar een Regio Coordinator. Ze zijn dus niet meer op zoek want ze hebben mij!!
Ik woon niet meer in dat dorpje, nee ik woon nu in een stadje zo’n 180km van Kampala af, Masaka. Ik mag de vrijwilligers van be-more gaan helpen, begeleiden hier bij de 5 projecten waar zij voor min 4 weken zich kunnen inzetten. Ik mag reisjes organiseren en de worldmappers met open armen ontvangen.
Mijn avontuur gaat nog even verder hier in Uganda.
Mijn blog gaat niet verder.Ik vond het super om voor mijn werk als VSO’er deze blog te schrijven. Nu ga ik verder hier in Masaka met mijn leven....een leven net zoals bij jou , alleen leef ik mijn leven hier in Uganda.
Je bent meer dan welkom hier bij mij thuis, de zon zien ondergaan en proeven van het bijzondere, mooie en soms moeilijke Ugandese leven!
Afscheid nemen bestaat niet........
En dan ineens, 2 jaar later is het dan zover ... tijd om ascheid te nemen van ‘mijn’ dorpje Lodonga in het Noord-Westen van Uganda.
2 jaar gewoond en geleefd in een totaal nieuwe wereld. In een wereld waarvan ik het bestaan niet af wist. 2 Jaar gewerkt voor een programma van UNICEF. 2 Jaar scholen mogen bezoeken in de 5 districten samen met de Coordinator tutors. 2 jaar lang mogen genieten van de zon, mooie omgeving, de Parel van Africa. 2 jaar lang intensief deel uit mogen maken van het leven van mijn lieve buurmeisje Fiona en Patricia. Maar ook 2 jaar lang werken tussen mensen die anders werken dan ‘ wij’ gewend zijn in Ned. 2 Jaar lang moeten incasseren als het gaat om time management. 2 Jaar lang niet gewoon sroom hebben zoals in Ned. 2 Jaar lang weg bij mijn familie en lieve vrienden. 2 Jaar lang geen herfst mee kunnen maken, of het ruiken van de komst van de lente.....2 jaar, het is omgevlogen.
Mijn eerste drie maanden stonden in het teken van de need assesment. Ik heb veel scholen mogen bezoeken om zo samen met de CCTérs uit te zoeken wat de need daadwerkelijk was. Aangrijpend wat je ziet hier in de scholen. Honderden kinderen zitten op de grond, gaan met honger naar school en er is geen lunch. Leerkrachten die vaak afwezig zijn omdat ze domweg moeten bijverdienen en werken op het land. Goverment die soms maanden geen salarissen betaald.Geen boeken in de klas, kinderen die geslagen worden etc. De vraag is dan, waar begin je?
Tussen de vele ongemotiveerde leerkrachten en/ of directeuren (wat ik soms wel begrijp want de werkomstandigheden zijn rampzalig) zijn er ook super gemotiveerde leerkrachten en management teams. Leerkrachten die een hart voor kinderen hebben. Zij die open staan voor verandering, voor uitdagingen en ontwikkeling. Met deze mensen en scholen zijn wij de samenwerking aangegaan. Juist om hen als voorbeeld school naar voren te dragen. Wij gaven trainingen etc en zij geven deze info weer door aan hun collega’’s op andere scholen. Het moest gaan werken als een olievlek.
We hebben ons gefocusd op het “teaching and learing process”. Kijken hoe je een les interactiever kan maken met de middelen die je hebt. Lessenobservaties gedaan en de directeuren geholpen hoe het geven van feedback ook kan. Leuke en actieve workshops hebben we gegeven.
Je moet je doelen laag houden, dat heb ik mezelf vaak genoeg gezegd. En toch is het teleurstellend als je beseft dat je laag-gestelde doelen nog te hoog blijken te zijn. Maar achteraf gezien kan ik met een goed gevoel afscheid nemen van deze mooie opdracht die mij gegeven was. Er zijn wel dergelijk scholen waar je verandering zag en nog steeds ziet. Zo was er een docente die avond aan avond instructiemateriaal aan het maken was voor in haar klas. Vol trots liet ze haar klas zien vol met plaatjes en woorden aan touwtjes. Jammere was wel dat alles voor de ogen van de leerlinge hing dus zij het bord niet meer konden zien. Maar de intensie was er. Zo zijn er nu ook 5 scholen die een start hebben gemaakt met “Zero violence”. Geen kinderen meer slaan puur omdat ze hun test niet hebben gehaald of omdat ze te laat op school zijn. Zo zijn scholen waar men de kinderen lunch kan aanbieden omdat ze samen met de community mais verbouwen op het grote stuk land naast de school. Zo zie je maar...kleine stapjes kunnen grote verschillen maken.
Ik kijk om me heen ,zie mijn mooie huisje midden in het dorp. Ik zie Fiona buiten spelen met de strijkkralen die ik vanuit Ned heb meegenomen. De kippen die zaadjes oppikken tussen het gras vandaan. De geiten die lopen te grazen. Mijn buurman die komt vragen of ik eieren heb en daarna komt Viola binnen om aan te geven dat de lunch klaar is en ik mag aanschuiven.
Wat heb ik het mooi gehad, met hier en daar wat eenzame momenten (ze zijn gelukkig op 1 hand te tellen) . Ik heb de Ugandese cultuur van dichtbij mogen meemaken. Ik heb kunnen ervaren hoe het is om dag in dag uit geen stroom te hebben en geen water wat direct uit de kraan stroomt. Ik heb mogen leren van de mensen hier , een backto basic leven. Genieten van de sociale interactie tussen de mensen en stil te staan bij alles wat ik heb. Stil te staan bij het feit dat ik heb kunnen studeren en mezelf kon ontplooien. Dat ik als vrouwe de vrijheid heb gekregen mijn leven zo te leven wat het beste bij mij past. Dit is iets wat voor vele vrouwen hier (nog) niet mogelijk is....
Helaas heb ik ook de corruptie kunnen meemaken, iets waar ik enorme moeite mee heb. Iets waar ik niet aan kon (en kan) wennen.
En...ik ben blij met ChoNU. Vol trots loop ik het ChoNU lokaal binnen. Het is een echt school lokaal geworden waar nu 80 geselcteerde kinderen onze Pilot volgen, de leesuurtjes. ChoNU draait door met de locale vrijwilligers en is opgenomen in het onderwijsprogramma van de PTC. Kinderen die spelend leren, kinderen die de kans krijgen op extra begeleiding en kinderen die vooral veel plezier maken. Een droom is uitgekomen!!
Dus tijd om koffer te pakken en hup terug naar mijn leuke leventje in Nederland, naar mijn mooie huisje in Hoorn. Een baan zoeken en weer lekker s avonds een theetje doen bij Nancy om de hoek en borrelen met mijn BFF.
Maar nee,die stap neem ik nog niet. Ik heb het gevoel nog niet weg te willen hier uit dit mooie ,maar ook soms ingewikkelde, land. Ook wil ik niet bij Robert ten Brink op de bank omdat ik dan blij mag zijn dat ik Maurice weer na een jaar zie. Nee ik wil hier blijven, hier in Uganda,hier dichtbij Fiona en Patricia, ChoNU monitoren en samen zijn met Maurice.
Alsof het zo moet zijn. Be-More; De organisatie die mijn ogen heeft geopend en waarmee ik mijn eerste stap heb genomen om vrijwilligers werk in het buitenland te doen. Net deze organisatie was op zoek naar een Regio Coordinator. Ze zijn dus niet meer op zoek want ze hebben mij!!
Ik woon niet meer in dat dorpje, nee ik woon nu in een stadje zo’n 180km van Kampala af, Masaka. Ik mag de vrijwilligers van be-more gaan helpen, begeleiden hier bij de 5 projecten waar zij voor min 4 weken zich kunnen inzetten. Ik mag reisjes organiseren en de worldmappers met open armen ontvangen.
Mijn avontuur gaat nog even verder hier in Uganda.
Mijn blog gaat niet verder.Ik vond het super om voor mijn werk als VSO’er deze blog te schrijven. Nu ga ik verder hier in Masaka met mijn leven....een leven net zoals bij jou , alleen leef ik mijn leven hier in Uganda.
Je bent meer dan welkom hier bij mij thuis, de zon zien ondergaan en proeven van het bijzondere, mooie en soms moeilijke Ugandese leven!
Afscheid nemen bestaat niet........
-
09 Maart 2014 - 17:13
Marjo:
Lieve Chantal wat heb ik zo af en toe genoten van je verslagen en wat heb ik een respect voor jou! Idd leef je leven en afscheid nemen bestaat niet, we zien elkaar vàst weer eens hier in Hoorn en wie weet ooit op de tennisbaan! haha Ik wens je hèèl vèèl geluk in je nieuwe baan maar vooral hèèl vèèl geluk met je liefie!!! Dikke kus en groetjes van mij XXX Liefs Marjo Giling -
09 Maart 2014 - 21:12
Len:
Mooi Chantal! Je bent zo op je plek daar. Fijn dat ik dat deels met je mee heb mogen maken. En inderdaad: afscheid nemen bestaat niet. We whatsappen/facebooken/mailen en we ZIEN elkaar zeker in de toekomst! Liefs, Len -
09 Maart 2014 - 21:17
Marian :
Hey Chan, wat mooi om laatste blog te lezen en wie had nou gedacht dat je daar je grote liefde zou vinden!
Ik wens je heel veel succes met je nieuwe uitdaging.
Jammer dat je hier niet bent. Maar we houden contact via fb.
Heel veel liefs Marian xxx
-
09 Maart 2014 - 22:11
Gerard Van Parreren:
Hoi Chantal,
Aan alles komt een eind! Langs deze weg wil ik je bedanken voor de manier waarop jij door het maken van je boeiende verslagen mij een kijkje hebt gegeven over jouw leven en je fantastische werk in Uganda. Ik wens je heel veel geluk bij de nieuwe uitdagingen die nu op het punt staan te beginnen!
Een hartelijke groet uit Oostzaan,
Gerard van Parreren -
10 Maart 2014 - 09:37
Kirsten:
Lieve lieve Chantal, lieve mooie meid; wat ben ik trots op jou!! Zo fijn te lezen dat je op je plek bent beland! Jee zeg, wát was je leven een rollercoaster de afgelopen 2 jaar! Ik heb met volle teugen meegenoten van je blog-avonturen en zal je waar mogelijk altijd blijven volgen. Via de mail, via FB of "gewoon" met een bezoekje :-) !! Want ik kom naar je toe hoor, het kan even duren, maar ik kom een keer langs!! Een hele dikke warme welgemeende knuffel en heel veel succes met je nieuwe baan! De wereld is een stukje mooier met jou erin. Liefs Kirsten
-
10 Maart 2014 - 09:53
Wim Nijssen:
het zet er in en het kwam er uit, respect!
Liefs
Wim -
11 Maart 2014 - 20:49
Jeanette Kortman:
Lieve Chantal,
Ik heb genoten van je verslagen en heb het erg mooi gevonden om te lezen hoe je het verschil hebt kunnen maken. Heel veel geluk bij je nieuwe start!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
