Potverdikkie wat is het lang geleden zeg!

Zodejuuu lijkt wel of uit een winterslaap kom hier op mijn blog. Nou alles behalve dat!! Ten eerste een winterslaap is ONMOGELIJK in het hete gedeelte hier in Uganda. En ik heb het mega druk met werk en mijn eigen project, ChoNU. Geen tijd dus om te slapen. Hoewel, geen tijd, soms maak ik wel overuren in slapen hoor.

Tis alleen, zoveel wat ik hier meemaak begint ‘gewoon’ te worden voor mijn. Waar zal ik dan over schrijven hier op mijn blog?
Tis zo gewoon dat als je mensen groet hier, je eerst 5 minuten handen staat te schudden. Tis normaal dat je vraagt hoe het gaat en dat je luistert naar hun antwoord. Tis normaal dat het antwoord dan over wel of geen regen gaat.
Tis ook zo normaal dat mensen gewoon paar uur later komen aankakken op een workshop, begin je 10:00 uur….dan stromen de eerste rond 11:30 uur binnen (of rond 13:00 uur want dan is het lunchtijd en staat er een maaltijd klaar). Wat ook zo normaal is, dat mensen bellen terwijl je in gesprek bent, of ongeneerd in hun neus lopen te roeren. Tis ook heel normaal geworden dat ik hier woon, kinderen noemen me geen Mzungu meer noemen maar Chantal! Tis ook zo gewoon dat ik klassen tegenkom met meer dan 200 kinderen, zittend op de grond. En wat heerlijk gewoon is geworden, dat ik vers fruit uit de bomen kan plukken…het was weer mango tijd. En ik vind het gewoon worden om ruim 10 uur in de bus te zitten richting Kampala. Alles voor een break! Heel gewoon nu om op de markt al mijn verse fruit en groente te kopen voor een paar centjes. Of dat ik wakker wordt van het gefluit van de vogeltjes. Helaas is het ook gewoon dat ik soms wakker wordt gemaakt van de kippen en de geiten die willen laten horen dat zij wakker zijn (lees zo rond 5:00 uur). Of zo gewoon de mooie uitzichten als ik onderweg ben, soms een olifant langs de weg. Erge is ik kijk er soms niet eens meer voor om, tis alsof je een koe in de wei ziet. En het is normaal geworden dat ik alles kan eten, ook van langs de weg (begin toch echt wel wat Afrikaans te worden, mijn maag is sterker geworden). Normaal dat ik in Afrikaanse rokken loop en dagelijks op slippers….schoenen?? die liggen onder het stof. En, jaja eindelijk is het normaal dat ik iets kan zien in de avonden en een koud drankje kan drinken. De Solar op mijn dak doet zijn werk!! wauw wat kan dat een mens gelukkig maken zeg, mij in ider geval wel.

Wat hier ook heel gewoon is, maar waar ik steeds niet aan kan wennen, is dat ik leerkrachten en kinderen zie lopen met stokken. Stokken om mee te slaan. Vorige week is er een 7-jarig jongetje overleden door klappen van de leerkracht. Wrs was de gezondheid van de jongen al niet te best….maar dan nog, dit kan toch niet!?
Daarom heb ik ook, dankzij de promotie materiaal van UNICEF een programma kunenn maken over het stoppen met slaan: Zero Violence in the schools. Als ik het bespreekbaar maak in mijn workshop groepjes, dan beginnen de meesten te lachen. Maakt mij soms wat boos, en dit gevoel heb ik dan ook gedeeld. Gelukkig zijn er vele gemotiveerd om de eerste stap te zetten, geen tikken meer als een kind te laat komt op school, geen slagen meer als er een kind fouten heeft gemaakt met bijvoorbeeld wiskunde. 1 school was zeer trots, tijdens mijn bezoek vertelde ze vol trots dat ze ervoor willen gaan, zero violence. Ze hadden een prachtig idee: de leerkrachten lopen niet meer met stokken rond want slaan door hen is niet meer toegestaan! Wow super zeg!!! Maar wat blijkt later tijdens zijn trotse verhaal. De leerkrachten slaan dan wel niet meer, nee zij geven nu ‘de opdracht’ aan de leider van de klas van die dag. Hij of zij mag de tikken uitdelen. Een kind slaat dus een ander kind. Nou kijk, dit soort dingen is soms wel frusterend in mijn werk. Er zijn dagen dat ik volop geniet van de kleine stapjes die gemaakt zijn, maar er zijn ook dagen dat ik 10 keer tot 10 tel.

Wat trouwens ook best gewoon is, is dat je je verjaardag viert, toch? Ja voor ons is dat normaal. Hier vieren ze geen verjaardagen. Ik dacht daar anders over, wilde graag een feestje geven voor vrienden en collega’s hier. Idee was een feestje, gewoon wat drinken en gezelligheid, je kent het wel. Mijn moeder en Joop waren er ook, hoe leuk! Vier vrienden kwamen ook vanuit Kampala, een lange rit maar dan konden ze toch eindelijk zien waar ik woon en leef.
Als ik in Nederland een feestje vier, dan weet ik wat ik bij Deen kan halen, wat bij de slager en wat van de markt. Maar hier?? Waar haal ik toch alles, of eigenlijk hoeveel heb ik nodig van alles? Bier kan je niet zomaar halen, dan moet je eerst lege flesjes hebben om in te leveren. Maar hoe kom ik aan zoveel lege flesjes? Gelukkig was een college zo vriendelijk om mij te helpen. Ook Stephen bood zijn hulp aan. Voor ik het wist werd alles uit handen genomen. Ik kreeg keurig te horen hoeveel alles zou kosten, dat natuurlijk wel . Voor ik het wist kwamen op zaterdag ochtend 2 koks mijn kant op, alle uien, tomaten, cassava, aardappelen etc etc werden gebracht. Stephen kwam aan met een volle auto vol hout voor het vuur. De vijf kippen zijn persoonlijk geslacht door de meiden uit Kampala. Ook de geit was vers, hij kwam vrolijk aan huppelen, nog niet wetende dat hij een paar minuten later toch echt niet meer zou leven…. De verse slager, laat ik het daar maar op houden. Later kwamen een paar mannen de tent opzetten. Er werd mij gevraagd of ik wel een goede geluidsinstalatie heb. Eeeeh het is gewoon een feestJE?! Nou laat dat ‘ je’ maar achterwege….mijn god wat was het een FEEST!!!! In het begin wel moeilijk voor sommige, want men wilde graag het programma zien. Ik vertelde hen dat we het nu op zijn Nederlands doen, dus gewoon drinken en klesten en eten. Dat konden ze maar moeilijk loslaten, er moet toch een programma zijn, met een woordje, dankwoorde, introductie van alle mensen? We hebben een compromi kunnen sluiten, een klein programma mocht gemaakt worden.
Zo stond er ook op het programma: de cadeautjes. De cadeautjes worden in de lucht gehouden en dansend en wel aan mij gegeven. Een geit, een eend, een volleyball, een vette e-reader (van mijn moeder en Joop) glazen en…… een mega bijzonder cadeau: een Ugandese naam!! Vanaf nu heet ik niet alleen meer Chantal. Mijn naam is hier Ayikoru. Mijn Ugandese ouders en Stephen hebben mij deze locale naam officieel gegeven. Kippenvel momentje was dit wel. De betekenis is: Happiness. Ik breng volgens hen veel vreugde, niet alleen hier in het dorp maar ook binnen het gezin. Zo bijzonder dit. Echt een verjaardag om nooit, nooit meer te vergeten!!
(Tis echt grappig, laatst liep ik in Koboko en hoorde ik iemand van ver roepen “ hey Ayikoru, how are you?” De naam is al ingeburgerd hier )

Dus ja, alles is zo gewoon aan het worden voor mij hier. Waar zal ik dan over schrijven……?

Over mijn werk misschien? ok next time.

Liefs Ayikoru